Torres del Paine

Ja , we zijn weer in de lucht ... in Punta Arenas zijn we weer in een modern hotel ... dus ik ga de WEB-site bijwerken

Zondag 9 december: Weer vroeg uit bed voor de eerste lange wandeling naar de Torres (torens). Om half negen vertrokken we, na een mensa-ontbijt en ontvangst van de lunchbox. Afgelopen nacht heeft het hard gewaaid. Het raam klapperde erg vaak en erg hard, en samen met het gesnurk van menigeen, is niet iedereen erg uitgeslapen. We beginnen met een forse klim van zo’n 1.5 uur, en dan gaan we door de Wind Pass. Omdat het vandaag zo hard waait, snappen we heel goed waarom die pas zo heet. De vallei is hier op z’n smalst, en dus de wind op z’n hardst. We hebben ‘m vol van voren , en hij blaast flink zand – kortom, we worden gezandstraals. Maar we komen er heelhuids doorheen. Dan gaat het het een tijd glooiend, een beetje omhoog, een beetje omlaag. Onderweg veel watervallen. En dan komt de eindbeklimming naar de Torres. De groep valt uiteen. Zeven gaan naar boven (o.a. Jan) en zes bleven beneden bij een uitkijk op de Torres (o.a. Petra). De klim naar boven is steil, maar in 45 minuten zijn we er. Onderweg bij een watervalletje tanken we onze watervoorraad weer bij. Als we eindelijk om 13:00 boven zijn, is het weer een perfect panorama. De drie Torres met daaronder een sneeuwveld (gletsjer) – daaronder een steile rotswand waarover het smeltwater naar beneden stroomt, in een mooi meertje. We eten onze lunch, en maken nog uitgebreid foto’s. Af en toe riskant, want er steken soms flinke windvlagen op – de bekende (beruchte) patagonische winden, en dan is het moeilijk je evenwicht te behouden op de rotsen. Om half twee gaan we weer naar beneden, en dan pas komen we erachter dat we zo’n eind gelopen hebben ... we doen er tot ruim vijf uur over om weer bij de refugio te komen. In totaal hebben we zo’n 20km gelopen – in de bergen, veel omhoog en omlaag. Eerst lekker douchen, en dan naar de bar. We zitten nog lekker buiten in de zon, want nu is de wind gaan liggen. Om half acht eten, en daarna nog wat hangen/lezen/kletsen, om weer op tijd in bed te belanden.

Maandag 10 december: Weer op tijd op, want vandaag gaan we om acht uur met de bus naar de volgende refugio. Na een snel ontbijt, en wederom ontvangst van een lunchbox, gaan we met twee bussen (een keer overstappen) naar Lake Pahoe, waar we om 10 uur met de catamaran naar de tweede refugio varen. Snel de bagage dumpen, en dan gaan we weer wandelen. Vanwege de weersvooruitzichten besluiten we vandaag de wandeling naar Valle de France (franse vallei) te maken ... Om 11uur vertrekken we, en na 2.5 uur zijn we bij een camping waar we de lunchbox nuttigen. Even verder komen we bij het eerste uitkijkpunt in de vallei. Nu valt de groep opnieuw uiteen. Vijf gaan verder klimmen naar het tweede uitkijkpunt (o.a. Jan) en de rest begint aan de wandeling terug. (o.a Petra). De wandeling naar boven duurt nog ruim een uur, en is best zwaar – klauteren over stenen, watervallen, en steile paden ... Tegen drie uur zijn we boven, en rusten/drinken/eten. Prachtig uitzicht in de vallei – steile bergwand met veel sneeuwvelden, nog net zichtbaar in de wolken. Af en toe lijkt het te donderen alsof het onweert, maar dat blijken lawines te zijn – er breken sneeuwmassa’s af die dan naar beneden donderen, naar een volgend grote gletsjer, en waaruit de bergrivier ontspringt die we al de hele tocht gezien hebben. Naar beneden zien we het grote meer, Lake Pehoe. Omdat het een beetje heiig is, lijkt het wel een chinese pentekening – veel kleine eilandjes in het meer. Na de fotosessie, en de groepsfoto, beginnen we de terugreis om kwart over drie. Moeizaam, na zoveel dagen wandelen, maar het blijft leuk. Onderweg miezert het een beetje, maar dat is niet zo erg. Om vijf uur begint het toch wel hard te regenen, en dan verhogen we ons tempo ... dat baat niet zo veel, want uiteindelijk komen we rond half zeven doorweekt aan in de refugio. Toch nog een respectabele afstand van 18km heen en terug. Dus vlug douchen, en daarna in warme kleren naar het diner. Veel beter eten dan in de vorige refugio. Na nog wat hangen/drinken in de bar, gaan we rond 10 uur – half elf richting bedje.

Dinsdag 11 december: Dit wordt de laatste wandeldag. Op tijd op, en een goed ontbijt, en dan zijn we om half negen van start onder begeleiding van onze gids Claudio. Dit keer gaat het richting gletsjer Grey. De eerste 5.5 km gaat het gestaag omhoog, met flinke tegenwind (de patagonische wind is ons inmiddels aardig bekend). Dan zijn we bij het uitkijkpunt – zo’n 600meter hoger dan de start. Het is inmiddels ruim 11 uur, en wederom valt de groep uiteen in twee delen. Een deel gaat verder naar de gletsjer (o.a. Jan) ... de anderen lopen langzaam terug (o.a. Petra). Het pad naar de gletsjer is geweldig mooi ... veel steile afdalingen, een uitzicht alsof je in de schotse hooglanden rondwandelt. De wind is inmiddels gaan liggen, en het wandelt veel fijner. Om twee uur zijn we bij de laatste refugio, en daar eten we ons lunchpakket op. Dan gaat het nog 15 minuten verder naar het uitkijkpunt. Ondanks dat we al veel gletsjers hebben gezien, is deze wederom spectaculair. Grote ijsbergen drijven voor deze gletsjer, en we maken met alle meegebrachte foto-apparatuur veel groepsfoto’s ... iedereen blij. Na een half uur genieten aanvaarden we de wandeling terug. Hetzelfde pad, maar omdat je nu de andere kant opkijkt lijkt het wel een totaal andere wandeling. Na zo’n 2 uur zijn we weer bij het eerste uitkijkpunt, en dan gaan we weer afdalen richting onze refugio. Daar komen we tegen zes uur aan. Dan hebben we inmiddels 24km in de benen, en het voelt alsof we over de Via Gladiola gaan. De laatste dag, na vandaag geen uitgebreide wandelingen meer. Geweldig weer gehad, weinig wind, alle vier de seizoenen in vijf minuten zeggen de Chilenen. Eerst lekker douchen, dan lekker eten, en nog lekker nagenieten in de bar. Rond 10 uur is het weer bedtijd.